آیا زندگی ارزش تمام این سختی ها را دارد؟
در تمام زندگی من آدم تلاشگری بودم ولی آدمی بودم هم که کاری رو تموم نمیکردم و نمیکنم چون به این نتیجه میرسم خب الان من این کار رو کردم بعدش چی، و این سوالات که ذهنم رو درگیر میکنه و حالم رو بد میکنه و نمیدونم که باید چیکار کنم و من همینجوری موندم و حیرون و سرگردونم و نمیدونم چیکار کنم دلیل همه این ها چی میتونه باشه، میخوام فرار کنم ولی نمیدونم از چی نمیدونم باید اصلا باید از کی فرار کنم فقط آهنگ های غم انگیز گوش میکنم دقیقا نمیدونم چمه من همه چیزی که یه آدم میخواد تو زندگیش داشته باشه رو دارم، خانواده خوب تحصیلات عالی زندگی شرافتمند ولی میدونی این چیزی نیست که دنبالشم میخواستم برا خودم زندگی کنم ولی خب باید از یه جا شروع کنم ولی از کجا؟ آیا این سرنوشت منه که باید همیشه به پوچی برسه؟ این تقدیر منه که به ناراحتی و نگرانی برسم همیشه خدا حتی در موقعیتی که از ته دلم خوشحالم، نمیدونم شاید از ته دل هیچوقت خوشحال نبودم، همیشه آدم مشکل داری بودم همیشه میخواستم خودم رو درست کنم ولی نشد نمیدونم چرا انگار اضافه ام همش حس میکنم الان هاست که یه اتفاقی بیوفته. میدونی همیشه دنبال کسی هستم که منو از خودم دور کنه، چون خود واقعی ایم یه آدم مسخره اس یه آدم پوچ یه آدم شوآف بدون هیچ هدف راستینی و واقعا سوال اینه هدف من چیه ؟ من دارم روزی 10 ساعت درس میخونم که بتونم برم بهترین دانشگاه ایران بعدش بتونم با کلی مشقت برسم به جایی که میخوام ولی بعدش چی؟
آیا این زنذگی ارزش این همه سختی را دارد؟
آیا این همه فکر این همه سختی درسته؟ اصلا چرا من هیچوقت درست نمیشم چرا من خوب نمیشم چرا من درست نمیشم؟ چرا همیشه ایراد دارم چرا این همه مشکل دارم این همه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
چرا نمیتونم کاری کنم که حداقل یه آدم عادی به نظر بیام
چرا من این همه مشکل دارم
کی میشه که درست بشه تموم این مشکلات روز شماری میکنم تا اون روز بیاد
تا اون روز بیاد یعنی میاد؟
روزی که خودمو قبول کنم، اینکه قرار نیست هیچ اتفاق خوبی تو زندگیم بیوفته
اینکه قرار نیست هیچوقت مثل همه آأم های روی زمین زندگی کنم
از خودم بدم میاد
I’m thinking of ending thing’s
حس میکنم یه آدم افسرده ا که فقط یه ماسک خوشرویی به چهره اش زده و همش منتظر اینه که یه نفر درست کنه باطن شکسته اش رو
یعنی میشه؟