21 سالگی
سلام.
خب خب خب بازم 13 آبان شد و من یکسال دیگه به مرگ خودم نزدیک شدم. خوشحالم؟ صد در صد نه. ناراحتم؟ نمیدونم. فعلا که در پوچی و ناراحتی به سر میبرم نمیدونم چرا. به هر حال 21 سال گذشت نمیدونم چرا وقتی به 21 فکر میکنم یاد آلبوم 21 از Adele می افتم که اتفاقا همین چند روز پیش هم به آهنگ از آلبوم جدیدش پخش کرد مهم نیست ولش کنید. خب 21 سن مهمیه سن اینکه میخوای با زندگی چیکار کنی حداقل برای من اینطوریه یعنی تمام آینده من روی این سال آینده قراره بسته شه میدونید چرا؟ نه قطعا نمیدونید ولی به هر حال آره سال مهمی رو در پیش دارم و این خوبه چرا که بالاخره انتخاب راه زندگیم دست خودمه (یه چیزی انتخاب درسته یا انتخواب؟ نمیدونم به هر حال) و این عالیه بالاخره حس میکنم که کنترل دارم روی زندگیم و این بهم امید و انگیزه میده و بهم این اجازه رو میده که به این فکر کنم چه کارهایی رو میتونم انججام بدم چه راه هایی که میتونم برم و چه جایی ها رو میتونم باشم فقط اگه به اندازه کافی تلاش کنم میدونید منظورم رو دیگه نه فقط یه تلاش عادی و معمولی یه تلاش دهن سرویس کن که قراره پوست از سرم بکنه (تو پرانتز آهنگ Nessun Dorma از پاواراتی رو حتمی گوش بدید) و من بشدت منتظر اونم و میخوام باهاش بجنگم و آماده ام بیشتر از هر زمانی بیشتر از هر کسی و بلوف نمیزنم وقتی میگم من آماده ام. از وقتی هدف پیدا کردم امید هم پیدا کردم. این درسته که میگن وقتی هدف باشه امید هم هست؟ برا من که درسته. امیدوارم برای شما هم درست باشه چونکه پسر این حسی که الان تو من هس خیل فوق العاده اس انگار زره پوشیدم و آماده ام به جنگ شیاطین و اهریمنان برم و قراره همشون رو از بین ببر و اینو بدونید که I will چونکه هیچوقت تا به حال به زندگی انقدر امید نداشتم. امیدوارم این حس همیشه در کنارم باشه
دوستدار شما
علیرضا.ن