چی شد که به اینجا رسیدیم!
هی سلام خوبید!
من که واقعا خوب نیستم در واقع فکر کنم کسی خوب نیست، چون خوب بودن تو این روزها یعنی جدا بودن یعنی تافته جدابافته یعنی بی خبری، و اینا خوب نیستن! به هر حال امیدوارم این شب سیاه و تاریک از سر هممون بگذره و بتونیم تو آسایش و آزادی بتونیم مرد و زن کنار هم زندگی کنیم!
اما بعد
واقعا چی شد که به اینجا رسیدیم! از 67 گذشتیم 78 ،88، 96، 98 همه اینا اومدن و رفتن ولی هیچ وقت مردم انقدر امید نداشتن، امید به چیز بهتر، میدونید نظر خودم اینه که قبلا نظراتمون مبنی بر اصلاح بود ولی الان نه واقعا الان دیگه کسی به اصلاح فکر نمیکنه، خود من از پرواز 752 دیگه امیدم رو از دست دادم و عطاش رو به لقاش بخشیدم و دیگه رهاش کردم. از همون روز برنامه ام رو گذاشتم رو رفتن، رفتن و ساختن یه زندگی اون گوشه دنیا بدور از این هیاهو و فشار، بدور از تحریم بدور از نگاه جنسیتی، تو راهم هم خب موفق بودم، ولی الان که دارم میبینم و اتفاقات رو میشنوم بیشتر از همه به این بیت از شعر سرود زن مهدی یراحی میرسم
سفر چرا؟
بمان و پس بگیر!
هر دفعه که اینو میشنوم واقعا موهای بدنم کامل سیخ میشه و یه حس امید و مملو از خشونت ناشی از هزاران هزاران دلیل تو بدنم جاری میشه! یاد اون تیکه از فیلم رستگاری از شاوشنگ می افتم که میگفت
یادت باشه رد، امید چیز خوبیه، شاید بشه گفت بهترین چیزهاست و چیزهای خوب هیچ وقت نمی‌میرند
پس هموطن امید رو از یاد نبر! مطمئن باش یروزی که خیلی نزدیکه جشن میگیریم! جشن آزادی
برای زن زندگی آزادی
مرد میهن آبادی
دوستدار شما
علیرضا.ن