من هم آدمم
سلام به همه شما دوستان عزیز
داشتم پیام های شا رو برای یادداشت قبلیم میخوندم که یه پیام خیلی منو به خودش جذب کرد:
مهم نیست چقدر زمین میخوری، مهم از جا بلند شدنه
به شخصه با این حرف قبلا موافق بودم ولی الان نه
چون هی زمین خوردم و بلند شدم از بدترین اتفاق ها و هی میگفتم درست میشه
ولی دیگه نه، بعد از اینکه هی این اتفاقا می افتند شما از خودتون میپرسید چرا من؟(که بدترین سواله)
بعد هم ایمانتون کم رنگ و کمرنگ تر میشه نه حتمی نسبت به خدا نسبت به خانواده یا دوستانتون یا حتی خودتون ......
در مورد خودم :
بعد از اینکه دیدم که واقعا نمیتونم حتی با مردم ارتباط عادی داشته باشم خیلی ناراحت شدم بعد پرسیدم خب مشکل کجاست؟
صد در صد مشکل خودم بودم
و بعش شروع کردم ببینم مردم از چه چیزهایی در مورد من خوششون نمیاد بعد دیدم که دقیقا چیزهایی رو در مورد من خوششون نمیاد که در واقع من عاشق اون ویژگی ها بودم مثلا کمتر کسی بین مردم از موسیقی کلاسیک یا موسیقی متن خوشش میاد ولی خب من عاشق اونام همه تو سن من از موتور خوششون میاد ولی من عاشق دوچرخه ام و بعد دیدم که حاضر نیستم که بخاطر ارتباط با مردم خودم رو عوض کنم و به این نتیجه رسیدم مردم هستند که باید منو قبول کنند و نه اینکه من خودم رو بخاطر مردم عوض کنم.
به نظر من این یه پیروزی بزرگ برای خودم محسوب میشد چون بالاخره با خودم کنار اومدم و خودم رو پذیرفتم.